Moléstame a chuvia
coas súas gotas caendo
moléstame a xeada
brillante sobre a herba  
Mª Teresa Lariño Lago  

Temos un leito de ceo 
é fermoso mais se chega o frío sempre estou soa 

Vou todos os días ata a cidade 
vou a comprar cores e papel para ti 
tamén ás veces levo as luces da cidade nos petos 
para que ti as colgues no azul distante 
Están quedas caendo dende o infinito 
Gústame cando volvo e ti estás arrombado na herba 
agardando 

Un momento que calou a cidade volvín a ti 
sen cores tan tarde caída e descalza entre a herba 
con amigos para ti 
porque querían ver os teus debuxos 
e teño marcas na perna 
dos dentes das enredadeiras 
trepando ata os meus ollos sangrando savia dende o chan 

E eu tamén vin caer todas as luces que trouxen 
nos petos dende a cidade 
caeron porque berrabamos 
Queimaron tanto na gorxa ao caer 
todas acesas 
chovendo de azul 
que creo que nunca vai deixar de doernos 

E as nubes 
tamén marcharon enfadadas as túas nubes 

Foi o aire ártico dígoche que foi ese aire tan frío 
que me seguiu ata aquí 
levou toda a herba 
e agora temos que morrer de fame