NORDÉS
Agrúpome no alto
e déixome caer
veño aventar o gran
levar as nenas á escola
e as nubes lonxe.
Ando polas guedellas das que veñen de antes
arroutado e
no fondo, elas lévanme a min
as vísceras ardendo
coma os soños
e maldícenme
porque son pouco piadoso cos gromos novos
e maltrato as mellores froiteiras
que se lle pon de sal o pensamento
e irto
e chámanme sentencia
e non rumor.
Pero só son incidentes
que, repartido o seu peso,
enquístanse
e ás veces vencéronme.
Un día traerei o ceo
sacudireino
e depositareino sobre a auga, ós pés do areal.
As pedras abrirán os seus adentros
ceibarán os nomes do que foi
e paparannos a alma.
Auga son e vento
Na memoria granítica.
Roxas coma diluvios.