TOMÁS LIJÓ

Tomás Lijó nasceu em 1977 em Noia e viveu os primeiros anos da sua vida ali, no monte Iroite. Logo transladou-se a Sardinheiro (Fisterra), onde reside actualmente, e fixo-se estudante de jornalismo para conhecer tamém Compostela. É um dos pistoleiros de palavras do Batalhom Literário e tem participa- do nalgum que outro frente descarregando as suas letras mesmo contra a populaçom civil, incluídos nenos e mulheres. Alguns dos poemas que lhe "roubamos" para fazer esta página tenhem algo mais de um par de anos, polo que lhe podemos dar um disgusto já que el di que os tinha um pouco "esquecidos".

CANDO DESCARRILAN AS PALABRAS  

Ás veces 
os trens van demasiado lentos 
e descarrilan as palabras 
diluíndose na raia do horizonte 
ou esluíndose no sono. 

E esvara o corpo cara as mans 
para se protexer das pezas da carrocería 
                        que xa non se oen 
                        co crescendo da música dunha carabela de esperanzas. 

E XA NON HAI FALSETES 
E XA NON HAI CONVERSAS
CANDO DESCARRILAN AS PALABRAS 

  ********************* 

Estou preso 
nos trazos da nostalxia e da historia 
e nos trazos da memoria. 
Relembrando 
na ausencia e no silencio 
e no desterro voluntario, 
as liñas, 
e os puntos 
que non me levan cara a ti. 

  ********** 

Así como son as cousas 
cheas de escuros 
así me vexo a min cando acendo as luces túas 
na memoria. 

******** 

O SABOR DO SILENCIO MÁIS TERRIBLE  

Levo o sabor do silencio máis terrible 
no sangue, 
e son un masoquista dos de látigo 
nun deserto e con sede 
á beira da miña aldea. 

A miña dor está en ser de aldea 
e non saber ser aldeán, 
anque teña a fouce das letra a sachar en min 
e a rede húmida do mar a envolverme, 
e o meu corpo pendure dun anzol, aló onde comeza a gorxa, 
aínda así, 
son un masoquista dos de látigo 
nun deserto e con sede 
á beira da miña aldea. 

E levo o sabor do silencio máis terrible 
no sangue. 

  ******* 
 
Posiblemente o silencio 
non sexa máis 
que o escuro 
despois de cada lóstrego de luz 
aló no faro. 
Alí aprendín a sentir 
a dor pracenteira e masoquista 
de quererte. 

  ****** 
 
O SABOR DA AUSENCIA  

Levo o sabor da ausencia máis absurda 
no sangue 
o da ausencia voluntaria e doorosa 
o da enfermidade menos compasible 
o que devén da vontade 
do silencio 

Levo o sabor da ausencia máis absurda 
no sangue, 
o da ausencia masoquista 
inexcusable, 
o da ausencia inextricable e 
                                       [inexplicable 
o da ausencia máis absurda, 
no sangue. 

E levo, 
o sabor dos remorsos e do odio 
o sabor da intención e da demora 
o sabor do temor e valentía 
e o das luvas que me van pequenas, 
e levo o sabor máis absurdo no meu 
                                               [sangue 
a fragancia agridoce 
e o tacto amargo da nostalxia 
o sabor das esquinas 
e o fedor das beirarúas, 
o vapor das cañerías. 

E levo, 
o sabor da ausencia máis absurda 
no meu sangue, 
o da ausencia por vontade 
e do desterro voluntario 
e a humidade 
na sequedade destas horas de ausencia mais absurda 

NO SANGUE.