En datas recentes o alcalde de Corcubión, Rafael Mouzo, en nome da FEGAMP (Federación Galega de Municipios e Provincias), convidou ao BATALLÓN LITERARIO DA COSTA DA MORTE a visitar a illa de Cuba formando parte da delegación que se ía desprazar a finais de outubro co obxectivo de participar nun encontro cultural de amizade galego-cubana. A estas xornadas acudirían representantes de varios grupos e colectivos de artistas, escritores e músicos, razón pola que a FEGAMP ofertou unicamente seis prazas para os membros do Batallón. Así as cousas, a comisión directiva do BLCM —formada por seis persoas elixidas en asemblea— decidiu inicialmente acudir en representación da entidade (tal e como está facultada polos estatutos). Sen embargo, por razóns laborais, renunciaron a esta viaxe o presidente Miro Villar e o vocal Alexandre Nerium, confirmando a súa asistencia os outros catro membros: o secretario Modesto Fraga e os vocais Xavier Rodrigues Fidalgo, Rafa Villar e Mónica Góñez. Perante o feito de existiren dúas vacantes, a xunta directiva reunida en sesión extraordinaria decidiu por unanimidade cubrir estas prazas coas persoas que máis tivesen participado nos recitais do Batallón, na organización dos Encontros e na elaboración de Feros Corvos.
Consultado o arquivo e previa valoración da directiva, foron elixidos como novos membros da expedición María Lado e Suso Bahamonde, quedando para suplencias ou baixas de última hora Abel Mendes Bujeiro, Xoán Alberte Moure e Xaime Trillo. Un compromiso inevitable de Rafa Villar produciu unha nova vacante que, como se decidira, foi ocupada por Abel Mendes.
Con todo, a meditada e xusta decisión de establecer prioridades en función do traballo desenvolvido provocou o malestar (sen fundamento) dalgún asociado, razón pola que se decidiu facer público o criterio de selección empregado e paroveitar para reprobrar a actitude daqueles membros do Batallón que tan só aparecen en escena cando hai lupandadas ou viaxes e que non se deixan ver cando é necesario arrimar o ombro ou acudir a algún recital representado ao colectivo. Unha boa proba deste desleixo é este número de Feros Corvos no que tan só participa un tercio dos asociados. Polo tanto, é de xustiza que as persoas que máis traballaron fosen as elixidas para levaren a nosa imaxe colectiva xa que calquera outra decisión enfrontarías co espírito co que nacemos.
E no futuro, temos moito aínda por facer porque "continúa a acción directa".
MIRO VILLAR, presidente do BLCM
o mar
é unha bágoa esvaída
que a penas cae
sobre a tarde
en Cee aquí,
onde o sol espella
o seu adeus
detrás dun monte cego
e roto e os que somos fillos
desta terra riscada
quixéramos
perdurar no argazo
infinitamente
1
Procureite a carón
dos meus beizos perfumados de amor,
e descubrín bicándote
a traizón de saberte
por outros compartido e conquistado.
2
Dime, amor,
¿acaso nós fuximos
de vagar
polos lindeiros do mundo
na procura de substancias novas,
afastados do tempo e do mundanal ruído,
esixindo o tributo
que o mar e a terra deben
e ofrecen,
para voltar do baleiro
coas mans ensanguentadas
e a mirada fría?
Agardo que así non fora.
As luces do noso amor
morreron nas tristuras deste tempo.
Tempo, que non perdoas
a nosa triste lembranza.
Soño de tempos de angurias,
de tempos de laios e choros.
Triste o meu corazón, na noite,
noite de tanto tempo.
Que fique na nosa mente,
o tempo, os soños, a noite.
Que fique no teu peito,
o amor de terte chorado...
que fique, e que non morra,
na noite, no tempo... nos soños.
Que fican os teus ollos
cravados no meu corazón.
A Néstor Cerpa Cartolini, guerrilleiro tupac amaru
Eu, o oligarca
onte logrei calcular os milímetros
do transtorno cabalmente aceptábel
que separan a fiabilidade da exactitude
académica e de gabinete de prensa governamental
Foi onte cando o logrei calcular
Logrei expoñer-lle a máis de duas persoas
a ringleira de acontecimentos consecuentes
apoiando o argumento nun logaritmo convincente
no ámbito do progreso feliz
Foi onte cando o logrei
Logrei por toda técnica ao meu servizo
e as verdades que atesoura o coñecimento
camparon sen contestación en todas as emisoras
e na tua conciéncia
Foi onte
Desde o ocaso feudal a vitória é miña
e ninguén fai sombra porque todo mundo
coopera en que sexa o titular do destino
dos povos e nacións
Foi, porque alguén pregoa aos catro ventos
a liberación nacional dirixida polos silenciados
e a revolución terrorista xa bate na porta
Permite-me estimado amigo solicitar a tua pistola
o son da contundéncia do teu discurso
e necesário para conservar a orde e a xustiza
porque os labregos e os meninos da rua
escoitan a quen non deben
Promontorio da costa, no mar máis tenebroso,
refuxio de luceiros de mans entumecidas,
sereas de pupilas, escuras, acendidas,
na escuma branquecina, no vento agarimoso.
Peirao de alba incerteza, tempo tempestuoso,
galera de occidente de velas estendidas,
estrelas espalladas, brisas esparexidas,
vagas de sotavento, lamento sixiloso.
Vagalume da noite, proa desafiante,
obelisco herculino, fogueira incandescente,
baía ensimesmada, solpor do navegante,
diamantes incrustados na espada combatente,
espida, taciturna, na area penetrante,
esporón que amedrentas o norte descendente.
Hoxe síntote lonxe, coma un veleiro que navega
a enorme distancia da costa.
Coma un náufrago sen retorno.
Coma algo que non forma parte de min.
Pálida, o rostro descolorido delata a miña dor.
A melancolía que atormenta os meus días.
O murmurio desolador que me fai
tan insignificante ante os teus ollos.
Eu, que daba a vida se fora preciso por ti,
que daba o aire que respiro.
A auga que me sacia a sede,
todo na vida sen este silencio.
Todo na vida sen este baleiro.
1
Sinto a necesidade
de beber no manancial da túa boca.
Calmar a sede que provocas
no meu corpo
e encherme de ti.
2
Ás veces
desprendías tanta paixón
que me queimabas,
outras eras tan fría
que o sangue volvíaseme xeo.
O teu clima era oceánico
como a maré.
CITA CON/CONTRA PAUL ELUARD
Je n'ai pourtant jamais trouvé ce que j'écris dans ce que j'aime PAUL ELUARD
Amado Paul Eluard, eu, sen embargo,
nunca atopei o que amo no que escribo
porque o meu estro sempre foi cativo
para espertar o amor do seu letargo,
e prefiro escribir con trazo amargo
a que a dor se introduza no que vivo,
a peneirar as dúbidas no cribo
antes de que o amor pase de largo.
Tal vez a miña escrita sexa pobre,
humilde pode ser, mais sempre nobre,
e todas as palabras tal vez nada,
e inútil a metáfora máis pura,
porque aínda o amor está na altura
e o verso se callar de retirada.
Vés
coma a marea vermella,
confundíndome.
Desfacéndome
en ondas
que despois coses
pola praia
intentando construírme.
Inféctasme de ti
e bótome do mar
a oxidar
facendo tempo,
morrendo confundida
pola marea vermella
que me traes
disimulada
nas costelas.
Sobre o selo da alta estufa
o cristal das castanhas fotografando-me sem piedade,
retratando a agitaçom de mil bichinhos interiores
e a velocidade da inteligência em fuga
e um conseqüente baile de descenso cara a barriga,
cara a bexiga...
O cristal das castanhas
e um feixe de líquidos a óstias
nalgumha desembocadura
perto de toda víscera dentro da minha camisa
[suada.
O cristal das castanhas, e os marcos e as marcas
dos que nos expomos a pelo
a qualquer áscua...
O cristal das castanhas e o medo
a arrescender a chamuscado por tanta queima,
por tanta maçá proscrita a berrar-nos nas tripas
matando-nos sem pressa mas sem pausa,
hoje à fame
manhá esganados.
O cristal das castanhas tirando um primeiro plano
do que levava dentro
e agora abrolha a caldeiros.
POEMAS DO ANZÓ
Adicado aos meus amores breves, pequechos, e outras codias
1
Si,
condúzome mal nos camiños do amor
montei no teu aeroplano coma de neno nun triciclo encarnado
confiado na existencia dos reises de Oriente,
pero desta o engado non quebrou ningunha inocencia
senón que coma en toda ilusión materializada
o etéreo trocouse máis cedo ca tarde en tanxible
e puiden sentir a ordinariez da túa persoa
coma quen cheira un peido
coa integridade moral que confire saberse alleo
nin sentín maior pesar ca un cidadán normal
pola manipulación do sufraxio na democracia burguesa
porque nin ti merecestes nunca outra cousa
nin eu estaba para outros empeños.
Es máis cativa cá soberbia.
2
Non che quero mal muller
tan só non che quero diante miña.
Eu son o parvo
ti es a muller, a lista.
Confésoche que non tirei maio gusto de ti ca ti de min.
A túa presencia fui tanxencia da miña fame
a miña presencia fuiche compaña.
Atrévome a dicir que após de todo
na culminación das nuites
cecais a túa vulva ficou endebedada,
pero eu non edifico a miña fortuna dezmando miserias
e compráceme saber que tirastes de min todo o que merecías
menos dúas pingas.
Son un xoguete solidario.