EDITORIAL

A nós, os corvos, como a todo paxaro satisfeito coa sua idiossincrasia, gosta-nos o voo. Por isso,  
a nós, aves que em vez de em bandada voamos em batalhom, compraze-nos saber que a nossa gralhada se escuita em muitas parróquias do país, e em algumha que outra aldeia do estrangeiro. Porque nós, gralhas escrevedoras, estamos, ademais de por amolar, por algo que poderiamos chamar diversidade: diversidade cultural, diversidade racial, biodiversidade... O chegar a muitas vilas, assegura-nos umha diversidade de receptores. E o fazer oco nestas páginas a gente de todas as idades, gostos, tendências, ortografias... garantiza a diversidade de emisores. 
A diversidade é, tamém, o tema co que queremos encontrar-nos o próximo 28 de Junho em Corcubiom, no que vai ser o II Econtro de escritores e escritoras. Diversidade ou, se se quer, "Escrita em plural". 
  

MARÍA LADO

Estes son os versos da censura 
os mesmos que o poeta esculpe nas taboíñas de cera divina 
e nas armas da guerrilla. 

Estes son os versos da adoración que se ocultan no viño 
os que quedan na moral de quen non os cre 
os que renuncian a habitarme para non existir. 
Estes versos non son eu, estes versos es ti 
pero tampouco son teus 
son os versos da miña derrota 
en mans da virtude máis sanguenta 
son as verbas do análise alemán 
son o falso honor calderoniano 
son as mans que levan o traballo 
son as bandeiras da batalla escrita 
son cen anos agardando polo sol 
son os que minten para encubrirme 
son da mesma materia vexetal 
son o corredor tropical encerrado na pupila 
son os inquilinos que non pagan 
son os corpos que nos fuxiron 
son o pan de pólen que me mantén 
son a ferida de Bécquer e son tamén Sartre 
son o nada de nada da Francia máis escura 
son máis estranos, ainda 
que a mesma vinganza. 

Estes son os versos das mentiras de azúcar 
e este é o puño que os preña. 

TOMÁS LIJÓ

DEIXANDO CAÉ-LO DÍA 

Deixo caé-lo día 
e sinto o poder da nostalxia 
agatuñando os brazos. 

E dibúxote núa 
en fráxiles trazos, coma sempre 
no bafo frío dos vidros. 
E sinto o poder da nostalxia 
agatuñando os brazos teus 
recén pintados, 
I estás feita de prados, 
miña amiga, 
co pasar das estacións 
e co caer 
e co nacer dos días 
e relembro os teus trazos, 
as túas liñas, 
deixando caé-lo día, 
e sinto 
o poder da nostalxia 
agatuñando os brazos, 
miña amiga. 

ANA CANOSA BLANCO

O SEU CORAZÓN PAROU

Con el pararon tamén 
as nosas gargalladas 
as nosas ledicias. 
Foise. 
Tamén se foron os pensamentos, 
fóronse as ganas de vida, 
fóronse. 
Unha traizoeira noite levouno. 
Levou as nosas almas, levounas. 
Todo o fixo ela: 
a silenciosa MORTE. 

RUBÉN CELA DÍAZ (LUGO)

NÓS 

Pensando no imposible 
facéndoo posible, 
abrindo camiños 
e mentes. 
Creando ilusións 
e esperanzas. 

Nós somos 
quen non deberiamos ser 
porque o noso 
é un pobo adormecido 
e nós somos un raio de alborada. 

IVÁN FRAGA

Os bosques están brancos, 
a lúa está chea, 
os lobos ouvean pola súa lúa inquieta. 

O canto dos paxaros pola primavera 
a min pola mañá case case sempre 
me espera. 

A lúa vaise. 
Non sei a onde irá 
pero eu espero 
que outra noite volverá. 

A lúa chegou pero o sol marchou 
¿por que será? 
Porque a lúa vai e vén, 
coma un tren. 

XOSÉ MARÍA CASAIS

Corazón de ferro 
derrétese nun mar de xeo 
sentindo no seu interior 
como penetran con forza 
ata o fondo; 
as ondas na tormenta 
que baten coas pedras 
e as deixan húmidas 
cheas de salgazo 
brancas; 
aínda así 
seguen rexas e fortes 
converténdose todas 
nun soño de fantasía 
de nubes brancas 
nas que o sol 
reflexa o seu raio. 
A tranquilidade 
convértese en orgasmo 
cheo de xemidos 
e suspiros 
cheos de amor 
dos amores de ferro 
nos corazóns de escuma 
na tormenta da noite. 

VÍCTOR MANUEL GÓMEZ TRABA

Chegarás a min, amigo, 
cando saibas qué se agocha 
no camiño do silencio 
cando firas co teu ollo 
o que escondo e nunca digo 
cando morra no horizonte 
o meu alento. 

Entón soprarei no sur. 

E verás en min, amigo, 
o que nunca os outros viron 
no camiño do meu verso 
oxalá que fose un soño 
o que hoxe xa maldigo 
non ira parar ó norte 
o meu vento.

Porque eu quero soprar no sur. 

Non esquezas, meu amigo, 
cando vaias para o norte 
cando esteas no xelo frío 
que quizais xa non me atopes 
que quizais eu xa me esqueza 
que quizais tan só me quede 
unha sombra que aborrezas. 

MARILAR ALEIXANDRE

LIMA 

Desculpade 
porque non traio palabras de paz, 
senón de guerra, 
desganduxado o voo das pombas 
nunha airada de balas. 
Porque isto non é un relato, 
nin tampouco un poema, 
senón un panfleto, 
no canto de lembrar a Saro Wiwa, 
aforcado, hai un ano, 
polo goberno de Nixeria. 
Pero non podo lembrar 
o que ocorreu hai un ano, 
nin hai tres meses, nin un mes. 
Porque hai unha semana, 
comandados por un milhomes con chaleque antibalas, 
nunha cidade lonxe en quilómetros, 
e perto no corazón, 
onde falan unha das miñas linguas, 
unha grea de matóns 
entrou –informa a prensa– 
«resolver un conflicto». 
Mal sabía eu que os conflictos se resolvían a tiros. 
que unha negociación culmina 
con dezasete mortos. 
(Eles deron tres 
no seu parte de guerra, 
os outros catorce de Tupac Amaru, 
Néstor, Giovanna, Roli, Cyntia, 
sendo non–mortos 
como antes foran 
non–políticos 
non–noticia, 
en definitiva, 
non-existentes). 
Non-existentes volverán ser 
os presos políticos do Perú, 
non-noticia, quizais non-vivos. 

Custa falar de paz cando pombas, 
máis grises que ratas, 
peteiran no asfalto da cidade 
as vísceras dos vencidos. 
Cando as víctimas de onte, 
humilladas no ghetto de Varsovia. 
quebran pernas nos outeiros 
de Hebrón ou Belén. 

Nesta semana axordáronnos 
razoables explicacións 
emanadas da lóxica militar: 
Como «tiñamos un problema – Xa non o temos» 
Como «restableceuse a orde» 
Como «nunca tomamos prisioneiros». 
Nesta semana, en Lima e en Deusto, 
quérennos facer crer que unha bala, 
labrada con metal que há enferruxarse, 
vale máis que unha palabra ou unha idea, 
fiadas coa materia dos soños. 

Pero se desde esta confortable atalaia 
do primeiro mundo, 
se desde o noso comboio europeo de primeira, 
non podemos concibir 
os cárceres onde apodrecen homes e mulleres, 
non podemos imaxinar 
a persecución das ideas, 
non podemos representar a fame, 
non podemos intuir a desesperación. 
Polo menos chamemos ás cousas co seu nome: 
torturador a quen tortura, e non ó torturado, 
golpista a quen se vale da forza para exercer o poder, 
carcereiro a quen prende e secuestra, 
terrorista a quen aterroriza á xente, 
asasino a quen mata. 

XAIME TRILLO

Irei cos cavalos bravos 
estremecendo os montes 

E as mazanceiras 
que nascen 
entre as virillas 
desta terra 
darán-me un presente 
de seiva e amor 

E terei un perfume 
de flores ventureiras 
e un leito de erva ao raso 
onde abrir o corpo 

Irei cos cavalos bravos 
de Buxantes 

ABEL MÉNDES BUJEIRO

(De Oitava lúa, fragmento)    
adicado a todos os mozos/as homosexuais 
 
1 
O abdome morríu 
está morto o abdome. 
Os vermes comen a miña nación. 
Que deslealdade me fixo a vida. 
¿Qué cousa é o camiño? 
¿Cómo será a vida subacuática? 
Quero beber gasolina. 
Quero ser un mondadentes. 
Son un servo da morte.   

2 
Vivíamos no deserto 
e non tiñamos máis ca auga doce e fresca 
centos de litros de auga doce. 
Agora non tedes nada 
nin tes ti nada 
nin eu nada teño 
nada, nin fame. 
Aih, que malos foron os que nos mentiron 
os que dixeron que a morte era un descanso. 
Que fodido é padecer 
e non saber onde doerse. 

[...] 

MONCHO BOUZAS TOBIO

INACABADO 

Canoa, bote 
bou, baca 
aparello 
arte, pesca 
e vida. 
O mar de fendas 
cemitério sen cruz 
baixo a lomba ferida 
Mariñeiro rexo 
domando a onda 
crecha 
no horizonte aos catro ventos 
dignidade 
traballo 
nun ronsel envelenado 
vendaval 
e vida. 
E con todo... 

Mª XOSÉ CANITROT TRILLO

O teu ollar a través 
dos espellos 
traza a voz que expande 
as sombras cíclicas. 
Leva leva séculos doridos baixo a pel 
transpira no reloxio a atardecida. 
Pousa o sal nos ocos da indixencia 
o teu barlovento ollar 
leva o alento das horas da fatiga 
fai o ébano soavísimo 
detense tras o tempo 
a cor da pel que da voz 
se abriga. 

E gótica proxecta a súa bóveda 
canteira doutros ceos 
sobor da noite erguida. 

MODESTO FRAGA

ÁMOTE 
porque non sei falar doutra maneira, 
porque me dás os días que malgastamos logo: 
os tímidos seráns, as primaveras todas 
ese sabor a outono que do teu himen nace. 
Quérote 
porque me lembras a chuvia recatada 
a verde mar fisterra e a lúas inventadas. 
Porque te sei distante véndote de cerca 
e porque sei que me amas aínda desde lonxe. 
Desde lonxe, ai, desde a maré vedada até o solpor vindeiro 
ámote. Búscote como indagándote 
perdido en ti, amor, como soñando 
ireime a outros silencios para seguir a amarte. 

SELO LOUZÁN

Quen ha chorar por ti, triste acougo dos meus soños? 
Mereces os laios da choiva e do vento. 
Ou mereces a morte por tanto sufrimento. 
Que te xulgue o tempo, 
non eu, 
que aínda che quero. 

MARÍA CANOSA BLANCO

Estou lonxe, 
lonxe de todo e de ti; 
lonxe de min. 
Respiro soa, 
senlleira neste roteiro abafador, 
que me oprime, que me delata... 
que me busca sen descanso, 
e con afán desmesurado. 

Pérdome. 
Déixome ir, arrastrar, ... 
restregando o meu ventre 
contra o lume do chan incandescente. 

Soa, lonxe de ti, 
agonizo. 
Pero non hei morrer. 
Ninguén apagará o meu vendaval interno; 
porque a brisa mareira ten a furia 
dun ciclón capaz de despedazar cabezas. 

ALEXANDRE NERIUM

¡Oh, ponte vella, pétrea; pasadeira de escollos 
puntiagudos; de brétemas nas gorxas ovaladas... 
  -Nas sendas do crepúsculo noitébregas rafadas-, 
de penetrantes bágoas que anegan os teus ollos!   

¡Oh, portela granítica de plúmbeos ferrollos, 
sobre xanelas ígneas, álxidas, perfumadas, 
de inquebrantables pálpebras, de trémulas miradas, 
entre andares noctívagos e tárdegos remollos!   

... Manancial transparente de oxivas refractantes, 
belido, taciturno, de manto sixiloso, 
de hálitos lisonxeiros, de fervenzas vibrantes,   

de remansos perdidos no camiño fragoso, 
oíndo os badaleos das campás retumbantes 
nos álveos profundos do curso agarimoso. 

XAVIER RODRÍGUES FIDALGO

No vagom mais seguro 
do meu comboio de folha-de-lata, 
envolvidinhos em papel de fumar 
com minuciosidade de relojoeiro, 
gardo os teus riços perfumados 
como quem garda caracóis de felpa 
ou umha caligrafia de pana 
coa que coso palavras para versos perversos: 
palavras como púbis, fetiche, garda-jóias... 
para versos como: púbis precioso, 
saboroso fetiche que aninhas 
no meu garda-jóias 
de folha-de-lata e feitura de comboio, 
em cada parada, em cada estaçom, 
acudes-me com trage de festa 
para levar-me por aguilhons e montanhas 
e países sem nome 
desde onde sempre me envio 
postais de eu em bragas de encaixe. 

DAVID CREUS

AS ESPORAS 

As máis grandes esporas 
son coma máis esperma 
son coma a anorexia 
o lastre no cantil 
e tódolos cans 
ouveando na 
negrura da aldea 

Son coma ese verquido 
de chumbo 
na epiderme das salinas. 

RAFA VILLAR

como Gagarin 
ver que a terra 
é de cor azul  ou sexa 
un mar redondo 
que alguén esqueceu 
para nós  ou sexa 
que o único límite 
é o naufraxio  ou sexa 
o diluvio 

SUS BAHAMONDE

Aquelas noites baixaba 
en busca de pegadas urbanas 
e gustábame observar 
en posturas raras 
as mulleres escondidas 
detrás dos farois. 
Preguntábame se tiña 
un destacamento de vermes 
incandescentes nas costas 
e raras veces contestaba. 

XOAN ALBERTE MOURE

Hai cousas inevitables: 
o día 
a noite 
a chuvia 
o vento 
ou amarte. 

 * * * 

Aquela noite 
os teus beizos 
estaban fríos, 
mireite ós ollos 
achei a túa mirada triste 
e tiven medo.