A nós, os corvos, como a todo paxaro satisfeito coa sua idiossincrasia, gosta-nos o voo. Por isso,
a nós, aves que em vez de em bandada voamos em batalhom, compraze-nos saber que a nossa gralhada se escuita em muitas parróquias do país, e em algumha que outra aldeia do estrangeiro. Porque nós, gralhas escrevedoras, estamos, ademais de por amolar, por algo que poderiamos chamar diversidade: diversidade cultural, diversidade racial, biodiversidade... O chegar a muitas vilas, assegura-nos umha diversidade de receptores. E o fazer oco nestas páginas a gente de todas as idades, gostos, tendências, ortografias... garantiza a diversidade de emisores.
A diversidade é, tamém, o tema co que queremos encontrar-nos o próximo 28 de Junho em Corcubiom, no que vai ser o II Econtro de escritores e escritoras. Diversidade ou, se se quer, "Escrita em plural".
Estes son os versos da censura
os mesmos que o poeta esculpe nas taboíñas de cera divina
e nas armas da guerrilla.
Estes son os versos da adoración que se ocultan no viño
os que quedan na moral de quen non os cre
os que renuncian a habitarme para non existir.
Estes versos non son eu, estes versos es ti
pero tampouco son teus
son os versos da miña derrota
en mans da virtude máis sanguenta
son as verbas do análise alemán
son o falso honor calderoniano
son as mans que levan o traballo
son as bandeiras da batalla escrita
son cen anos agardando polo sol
son os que minten para encubrirme
son da mesma materia vexetal
son o corredor tropical encerrado na pupila
son os inquilinos que non pagan
son os corpos que nos fuxiron
son o pan de pólen que me mantén
son a ferida de Bécquer e son tamén Sartre
son o nada de nada da Francia máis escura
son máis estranos, ainda
que a mesma vinganza.
Estes son os versos das mentiras de azúcar
e este é o puño que os preña.
DEIXANDO CAÉ-LO DÍA
Deixo caé-lo día
e sinto o poder da nostalxia
agatuñando os brazos.
E dibúxote núa
en fráxiles trazos, coma sempre
no bafo frío dos vidros.
E sinto o poder da nostalxia
agatuñando os brazos teus
recén pintados,
I estás feita de prados,
miña amiga,
co pasar das estacións
e co caer
e co nacer dos días
e relembro os teus trazos,
as túas liñas,
deixando caé-lo día,
e sinto
o poder da nostalxia
agatuñando os brazos,
miña amiga.
O SEU CORAZÓN PAROU
Con el pararon tamén
as nosas gargalladas
as nosas ledicias.
Foise.
Tamén se foron os pensamentos,
fóronse as ganas de vida,
fóronse.
Unha traizoeira noite levouno.
Levou as nosas almas, levounas.
Todo o fixo ela:
a silenciosa MORTE.
NÓS
Pensando no imposible
facéndoo posible,
abrindo camiños
e mentes.
Creando ilusións
e esperanzas.
Nós somos
quen non deberiamos ser
porque o noso
é un pobo adormecido
e nós somos un raio de alborada.
Os bosques están brancos,
a lúa está chea,
os lobos ouvean pola súa lúa inquieta.
O canto dos paxaros pola primavera
a min pola mañá case case sempre
me espera.
A lúa vaise.
Non sei a onde irá
pero eu espero
que outra noite volverá.
A lúa chegou pero o sol marchou
¿por que será?
Porque a lúa vai e vén,
coma un tren.
Corazón de ferro
derrétese nun mar de xeo
sentindo no seu interior
como penetran con forza
ata o fondo;
as ondas na tormenta
que baten coas pedras
e as deixan húmidas
cheas de salgazo
brancas;
aínda así
seguen rexas e fortes
converténdose todas
nun soño de fantasía
de nubes brancas
nas que o sol
reflexa o seu raio.
A tranquilidade
convértese en orgasmo
cheo de xemidos
e suspiros
cheos de amor
dos amores de ferro
nos corazóns de escuma
na tormenta da noite.
Chegarás a min, amigo,
cando saibas qué se agocha
no camiño do silencio
cando firas co teu ollo
o que escondo e nunca digo
cando morra no horizonte
o meu alento.
Entón soprarei no sur.
E verás en min, amigo,
o que nunca os outros viron
no camiño do meu verso
oxalá que fose un soño
o que hoxe xa maldigo
non ira parar ó norte
o meu vento.
Porque eu quero soprar no sur.
Non esquezas, meu amigo,
cando vaias para o norte
cando esteas no xelo frío
que quizais xa non me atopes
que quizais eu xa me esqueza
que quizais tan só me quede
unha sombra que aborrezas.
LIMA
Desculpade
porque non traio palabras de paz,
senón de guerra,
desganduxado o voo das pombas
nunha airada de balas.
Porque isto non é un relato,
nin tampouco un poema,
senón un panfleto,
no canto de lembrar a Saro Wiwa,
aforcado, hai un ano,
polo goberno de Nixeria.
Pero non podo lembrar
o que ocorreu hai un ano,
nin hai tres meses, nin un mes.
Porque hai unha semana,
comandados por un milhomes con chaleque antibalas,
nunha cidade lonxe en quilómetros,
e perto no corazón,
onde falan unha das miñas linguas,
unha grea de matóns
entrou –informa a prensa–
«resolver un conflicto».
Mal sabía eu que os conflictos se resolvían a tiros.
que unha negociación culmina
con dezasete mortos.
(Eles deron tres
no seu parte de guerra,
os outros catorce de Tupac Amaru,
Néstor, Giovanna, Roli, Cyntia,
sendo non–mortos
como antes foran
non–políticos
non–noticia,
en definitiva,
non-existentes).
Non-existentes volverán ser
os presos políticos do Perú,
non-noticia, quizais non-vivos.
Custa falar de paz cando pombas,
máis grises que ratas,
peteiran no asfalto da cidade
as vísceras dos vencidos.
Cando as víctimas de onte,
humilladas no ghetto de Varsovia.
quebran pernas nos outeiros
de Hebrón ou Belén.
Nesta semana axordáronnos
razoables explicacións
emanadas da lóxica militar:
Como «tiñamos un problema – Xa non o temos»
Como «restableceuse a orde»
Como «nunca tomamos prisioneiros».
Nesta semana, en Lima e en Deusto,
quérennos facer crer que unha bala,
labrada con metal que há enferruxarse,
vale máis que unha palabra ou unha idea,
fiadas coa materia dos soños.
Pero se desde esta confortable atalaia
do primeiro mundo,
se desde o noso comboio europeo de primeira,
non podemos concibir
os cárceres onde apodrecen homes e mulleres,
non podemos imaxinar
a persecución das ideas,
non podemos representar a fame,
non podemos intuir a desesperación.
Polo menos chamemos ás cousas co seu nome:
torturador a quen tortura, e non ó torturado,
golpista a quen se vale da forza para exercer o poder,
carcereiro a quen prende e secuestra,
terrorista a quen aterroriza á xente,
asasino a quen mata.
Irei cos cavalos bravos
estremecendo os montes
E as mazanceiras
que nascen
entre as virillas
desta terra
darán-me un presente
de seiva e amor
E terei un perfume
de flores ventureiras
e un leito de erva ao raso
onde abrir o corpo
Irei cos cavalos bravos
de Buxantes
(De Oitava lúa, fragmento)
adicado a todos os mozos/as homosexuais
1
O abdome morríu
está morto o abdome.
Os vermes comen a miña nación.
Que deslealdade me fixo a vida.
¿Qué cousa é o camiño?
¿Cómo será a vida subacuática?
Quero beber gasolina.
Quero ser un mondadentes.
Son un servo da morte.
2
Vivíamos no deserto
e non tiñamos máis ca auga doce e fresca
centos de litros de auga doce.
Agora non tedes nada
nin tes ti nada
nin eu nada teño
nada, nin fame.
Aih, que malos foron os que nos mentiron
os que dixeron que a morte era un descanso.
Que fodido é padecer
e non saber onde doerse.
[...]
INACABADO
Canoa, bote
bou, baca
aparello
arte, pesca
e vida.
O mar de fendas
cemitério sen cruz
baixo a lomba ferida
Mariñeiro rexo
domando a onda
crecha
no horizonte aos catro ventos
dignidade
traballo
nun ronsel envelenado
vendaval
e vida.
E con todo...
O teu ollar a través
dos espellos
traza a voz que expande
as sombras cíclicas.
Leva leva séculos doridos baixo a pel
transpira no reloxio a atardecida.
Pousa o sal nos ocos da indixencia
o teu barlovento ollar
leva o alento das horas da fatiga
fai o ébano soavísimo
detense tras o tempo
a cor da pel que da voz
se abriga.
E gótica proxecta a súa bóveda
canteira doutros ceos
sobor da noite erguida.
ÁMOTE
porque non sei falar doutra maneira,
porque me dás os días que malgastamos logo:
os tímidos seráns, as primaveras todas
ese sabor a outono que do teu himen nace.
Quérote
porque me lembras a chuvia recatada
a verde mar fisterra e a lúas inventadas.
Porque te sei distante véndote de cerca
e porque sei que me amas aínda desde lonxe.
Desde lonxe, ai, desde a maré vedada até o solpor vindeiro
ámote. Búscote como indagándote
perdido en ti, amor, como soñando
ireime a outros silencios para seguir a amarte.
Quen ha chorar por ti, triste acougo dos meus soños?
Mereces os laios da choiva e do vento.
Ou mereces a morte por tanto sufrimento.
Que te xulgue o tempo,
non eu,
que aínda che quero.
Estou lonxe,
lonxe de todo e de ti;
lonxe de min.
Respiro soa,
senlleira neste roteiro abafador,
que me oprime, que me delata...
que me busca sen descanso,
e con afán desmesurado.
Pérdome.
Déixome ir, arrastrar, ...
restregando o meu ventre
contra o lume do chan incandescente.
Soa, lonxe de ti,
agonizo.
Pero non hei morrer.
Ninguén apagará o meu vendaval interno;
porque a brisa mareira ten a furia
dun ciclón capaz de despedazar cabezas.
¡Oh, ponte vella, pétrea; pasadeira de escollos
puntiagudos; de brétemas nas gorxas ovaladas...
-Nas sendas do crepúsculo noitébregas rafadas-,
de penetrantes bágoas que anegan os teus ollos!
¡Oh, portela granítica de plúmbeos ferrollos,
sobre xanelas ígneas, álxidas, perfumadas,
de inquebrantables pálpebras, de trémulas miradas,
entre andares noctívagos e tárdegos remollos!
... Manancial transparente de oxivas refractantes,
belido, taciturno, de manto sixiloso,
de hálitos lisonxeiros, de fervenzas vibrantes,
de remansos perdidos no camiño fragoso,
oíndo os badaleos das campás retumbantes
nos álveos profundos do curso agarimoso.
No vagom mais seguro
do meu comboio de folha-de-lata,
envolvidinhos em papel de fumar
com minuciosidade de relojoeiro,
gardo os teus riços perfumados
como quem garda caracóis de felpa
ou umha caligrafia de pana
coa que coso palavras para versos perversos:
palavras como púbis, fetiche, garda-jóias...
para versos como: púbis precioso,
saboroso fetiche que aninhas
no meu garda-jóias
de folha-de-lata e feitura de comboio,
em cada parada, em cada estaçom,
acudes-me com trage de festa
para levar-me por aguilhons e montanhas
e países sem nome
desde onde sempre me envio
postais de eu em bragas de encaixe.
AS ESPORAS
As máis grandes esporas
son coma máis esperma
son coma a anorexia
o lastre no cantil
e tódolos cans
ouveando na
negrura da aldea
Son coma ese verquido
de chumbo
na epiderme das salinas.
como Gagarin
ver que a terra
é de cor azul ou sexa
un mar redondo
que alguén esqueceu
para nós ou sexa
que o único límite
é o naufraxio ou sexa
o diluvio
Aquelas noites baixaba
en busca de pegadas urbanas
e gustábame observar
en posturas raras
as mulleres escondidas
detrás dos farois.
Preguntábame se tiña
un destacamento de vermes
incandescentes nas costas
e raras veces contestaba.
Hai cousas inevitables:
o día
a noite
a chuvia
o vento
ou amarte.
* * *
Aquela noite
os teus beizos
estaban fríos,
mireite ós ollos
achei a túa mirada triste
e tiven medo.