Como os corvos de Xallas vagarosos así son os poetas vagabundos eles son deste mundo receosos e buscan outras praias, outros mundos. PONDAL, Queixumes dos pinos.
Unha bandada de corvos vagorosos ou de poetas vagabundos, que che era a mesma cousa para o noso Pondal, está a percorrer a Costa da Morte, desde Malpica de Bergantiños até Fisterra. Eis a bandada de mergullóns, a se internaren despaciosamente nas augas da Poesía, ora quedas, ora turbulentas.
Para Pondal os corvos, como os poetas, reflectían de seu a simboloxía do desexo de liberdade e vagabundaxe. E así somos Nós, os netos de brado da Ponte-Ceso, que vimos de aninñas coas nosas palabras-enredadeiras nas pedras do castelo de Vimianzo, nese espacio onde morou outro poeta de nós, Evaristo Martelo Paumán.
O espírito da Poesía viaxa connosco e Nós, os corvos-poetas, imos grallar sempre na memoria dos nosos devanceiros.
Practicabamos gratuitamente a tolemia
soñando polas noites cun psiquiátrico
e roiámonos, un ó outro,
coma os osos de polo na cociña económica.
Incluso che descubrín o miúda que eu era
comparándome cos mobles dos pisos baratos.
E si, gustábame que tiveras que recollerme
nunha desas casas que chaman da caridade
onde máis que unha nena pobre,
sería unha pobre nena.
Ó final darasme a razón, e acordaremos
que o único limpo que construímo-los dous
foi un hospicio de sentimentos.
A nena choraba,
choraba bágoas de papel
que lle escorregaban polo rostro
ata os beizos.
Despois,
non sei
se lle caían ao chan,
ou se cadra,
ao inferno,
non o sei.
Chegaban nun intre.
O Poder do Dragón
Nun triste e escuro día
un dedo enfurecido
atopou a distancia
afundida no olvido,
un golpe traizoeiro,
un mundo enmudecido,
o corazón queimado
dun pobo mal ferido
que ve como o dragón
asume o poderío.
A vida sofre insomne
o látego asasino,
a fame faise dona
dun vello desvalido,
un neno abandonado
chorando o seu destino,
unha nai impotente
rasgándose o vestido
que ve como o dragón
sostén o poderío.
Un cárcere calado,
un home sen sentido,
un carro de combate,
a nave sen mariño.
Un fusil levantado,
un desaparecido,
o paredón da morte,
co sangue no camiño
que ve como o dragón
demostra o poderío.
As gorxas que se funden
buscando o ser querido,
a liberdade aclama
o tempo xa perdido.
Cos puños sempre ergueitos
o pobo enaltecido
esperta dese inferno
de loita adormecido
e así vese o dragón
perder o poderío.
ladrarlle á lúa
tiritando soidades
escarvar
impunemente
entre os chamizos
estender
a súplica
até o máis ruidoso
aplacar a nostalxia
mesmo con frío
Xurdiron no tempo do sono
nas noites que tentei morrer
como ti o fixeras moito atrás
almas escritas sobre papeis arrugados
mentes comunistas
guerreiras e amantes
de neno salvaxe
(cheo de gracia)
enxendrado na humana
morte por aburrimento
Así emborracheime nun de eses moteles
e o vodka
fíxome colgar
bandeiras comunistas sobre o altar
E chamei a berros
mais El non saiu
(como esperaba)
E bebín bágoas de sangue
derramadas sobre follas
de mala calidade
e convertéronse en viño
E comín bicos
arrombados entre liñas azuis
e transformáronse en pan
E entendín
que os corpos
observan dende abaixo
mentres eu te amo.
Prefiro crer
na brisa mañanceira,
constante loitadora,
respiro azul dos negros buracos,
mimoso agarimo dos paxaros,
mexedor das augas escoradas.
Prefiro crer
no vento salgado e mareiro
procedente do rexo horizonte,
que acouga suspiros na noite
que remexe nas follas e terra
e con bravura espete o seu sinal.
Queda tanto baleiro
nas brancas paredes
deste cuarto
que a penas os cadros
poden cubrir a soidade
que deixas.
* * *
Perdo o norte
nos teus ollos.
Cae a noite
e déixome arrastrar
pola brisa dos teus beizos
que tan sutilmente
me envolve.
Gústame navegar en ti.
Chamemos.
Chamemos as mulleres da nosa terra
ensinémoslles os perigos
do camiño
mostrémoslles onde teñen
que bater as suas costumes inocentes.
Mirémonos no sexo das mulleres
da nosa terra,
preguémoslles que nos compadezan
cun pouco de blasfemia
Alabemos a sua maxia descolorida
polo sol, salpicándoas de dionisíaca luz.
Chamemos
Chamemos a esas mulleres
cosamos a sua tez agrietada
coa nosa lingua
Deámoslles o inútil
segredo do monte Apolo,
tantos anos levado a costas
polos homes.
Léva-la noite nas uñas
afundida en agoiros roídos
nesas horas de pouca luz
en que o vendaval camiña
sobre abortos de argazo podre
florecidos no baldeiro do teu ventre
e cen fonemas non nacidos
a tal hora consumidos polo tempo
deixan no alento a mensaxe;
te-los ollos de terra
e nunca a cova do demo
aprendeu a enxendrar vida.
Por sentir o sol
vivificante
do dia que se abre
no teu peito
Por saber o fervor
dos teus siléncios
coma unha clave
para a emoción compartida
Por ser obxecto
do teu mais profundo soño
Por estar no recordo
que mais amas
Por viver nu na tua nudez
Por todo isto amo e espero
* * *
Corpo heroico
que contra a morte
ergues baluartes de seiva
Corpo telúrico
A tua fertilidade
anúncia un viño docísimo
que éncherá ánforas vacias
Corpo solar
En ti a luz está
nascendo sempre
Corpo paisaxe
Vida para a vida
VARIACIÓNS SOBRE O TEMA DE CARRAPUCHIÑA E O LOBO 1967 - 1997 terceiro centenario
de Carrapuchiña Vermella (segundo Arturo)
1. Ven, déitate comigo, díxolle o lobo, o grande lobo negro á pequena, á tenra Carrapuchiña. E a pequena Carrapuchiña espiuse e foise deitar baixo os cobertores, baixo as grandes mantas de la, e encontrouse nos brazos do lobo. Mil e un pelos negros inzaban os brazos do lobo, e cada pelo era tan grande como un dediño da nena. E o lobo achegou a cabeza ás mans de Carrapuchiña, e abrindo a boca meteu dentro os dedos un a un, e moi a modo, foi rilando as unllas, como fan as nais cos fillos pequenos, e roi que roi, comendo as unllas como faría unha nai, que non se poden guindar por aí as unllas das nenas, non sexa que alguén as use para un mal de ollo ou algo peor.
2. Seica non é certo que a rapaza se toucase cunha caparuza vermella. Segundo di o Larousse étymologique, en francés antigo chaperon referíase ó peitado, e daquela teriamos que deducir que o vermello serían os cabelos, que a rapaza tería unha longa cabeleira rubia que ía descendo sobre o seu corpo a medida que o lobo espenicaba a roupa, ou talvez vermella sería a risca nas sabas como unha sinatura gloriosa da rapaza logo de decrú.
3. Disque o vermello non era caparuza ningunha, senón unha muceta -así traduce o diccionario a voz chaperon- como a que levan os profesores sobre a toga e, digo eu, unha muceta vermella significaría que a moza tiña o doutoramento en Leis, sendo probablemente esa a razón de que o cazador lle mandase un tiro, que de homes un pouco xarotos antes cabe esperar ciumes das letras que dos lobos.
4. A miña carrapuchiña non era vermella, senón roxa, e levaba ó colo un pano encarnado, da cor do primeiro de maio, da cor libertaria dunha estrela que levaba o Che na pucha, da cor miliciana da bandeira que Emilio tiña agochada na casa para cando chegase o día. Ía Carrapuchiña Roxa correndo polo bosque cara ás barricadas cando topou de fronte cun cazador que tiña o rostro todo cacarañado e vestía unha camisa azul. O cazador mandoulle un tiro e guindou o corpo no foxo, xunto a outros tantos.
5. ¡Que cairos grandes tes! díxolle Carrapuchiña ó lobishome. É para trabar mellor en ti, dixo o lobishome arregañando os brancos dentes. E trabou no colo, tras da orella onde a pel é suave como o cenceno, como o ventre das arañas novas. ¡Que lingua grande tes! díxolle Carrapuchiña ó lobishome. É para bicármonos mellor, dixo o lobishome, lambendo coa lingua os labios de Carrapuchiña. etc.
SERPES
Sueño con serpientes, con serpientes de mar, con cierto mar, ay, de serpientes. Silvio Rodríguez
Sonhava serpes, serpes de mar, ou arrevesadas encarnaçons luciferinas de corte luxurioso que gemiam o meu nome escoltado de ditados em imperativo. Sonhava serpes com veneno de vozes femininas suplicando-che que perpetres justo aquilo que mais desejas e que, nom obstante, como som vozes tam difusas, abstractas, com multitude de procedências e em realidade sem mais génese que a tua estúpida mente, como som vozes sem umha boca que as pronuncie... jamais consumarás, porque nom acadarás discernir em nengum momento os sujeitos da acçom que tam docemente che solicitam. Sonhava serpes e eu mesmo era serpe, revoltosa e trastornada, serpe que se remegia por debaixo das mantas vacilando as direcçons e os itinerários, rifando o lume no que calcinar-se para, afinal, consumir-se a fogo lento, como umha vela, ou como umha noite dessas nas que se sonha com serpes. Sonhava serpes e outros animais e outras concupiscências e orgasmos ambulantes que divagavam ao nosso redor como se um par de anjos que acabasse de reinterpretar isso do amor ao próximo tivesse perdido o controle das suas ás.
Isto é o que se sente quando sonhas serpes: sentes perder o controle das ás, sentes-te voando mui longe, tam longe como podas ansiar, mas tamém tam longe como para sofrir vertige e mesmo a perda do alento. Sonhar serpes é como que te golpeiem cumha nuve até fazer-te sangrar, como a respiraçom morna dumha mulher que ficou durmida perto dos teus genitais, como despertar... e saber que pouco lhe faltou para ser um sonho; porque para sonhar serpes é preciso estar mui desperto e ter imensos desejos de viver um sonho. Ainda assi, sonhar serpes nom é um jogo de palavras embora as palavras joguem contigo persistentemente quando sonhas serpes. Porque as palavras da serpe som bem simples por muito que nom podas entendê-las, som bem explícitas por muito que nom saibas por que nem de onde emergem.
Mas nom há que ter-lhe medo às serpes. Ter-lhe medo às serpes é temer a fantasia, fugir da quimera, baptizar o frenesi com nomes espúrios e estimá-lo, talvez, paranóia. Nom há que ter-lhe medo às serpes. O veneno das serpes é um esquisito narcótico co que rebentar imutáveis estruturas mentais que teimam em afastar-te de ti mesmo; é um delicioso estupefaciente para mergulhar a deus e aos seus sequazes na mais absoluta estupefacçom... Ter-lhe medo às serpes implicaria admitir que estas som mais temíveis que aquela aranha que se alimentava de breves peixes esculpidos com sombras, ou mais alarmantes que os rumorosos roncos que emitia umha dipsomaníaca alma em pena. Nom há que ter-lhe medo às serpes. Ti és as serpes. As serpes som essa parcela de ti que nom conhece jugo. As serpes nom dám medo. O medo somos nós. O medo é nom saber que fazer...
As serpes induzírom a Adám a degustar as maçás vedadas da irrenunciável Eva e as serpes situárom-me a mim nos lindes dum delírio ingenuamente suscitado por macedónias de frutas inéditas. E entom, eu já nom era eu, senom um obtuso saltimbanco sem trajectórias fixadas que ora executava umha arriscada contorsom ora se mantinha teso como um cadavre. E tanto aquelas manobras como estes exercícios de estatismo nom eram senom um flagelante método de nutrir-se do aroma e da textura das citadas frutas, acariciando-as coas maos, passando-as polos beiços, figurando-as dentro da boca, mas sem chegar a ingeri-las para assi evitar ser expulsado do paraíso. Porém, as serpes seseavam carpe diem e eu só conseguia perguntar-me se o momento podia possuir tanta valia como todo um éden, como todo um céu que daquela eu ainda cuidava imperecedoiro. Mas os paraísos perenes nom existem, como tampouco som perenes as noites nas que sonhas serpes, e é entom quando volves a qüestionar-te todo e todo deixa de ter a singela complexidade característica das serpes e dos sonhos que sem durmir temos aqueles que extraviamos um dia algum parafuso que fixo que o nosso cerebro deixasse de ser a maquinária de precisom que a realidade que nos tocou vivir demanda.
...Sonhava serpes, serpes de mar, certo mar de serpes que me cuspiam na cara formosas mentiras entre laios femininos, images surrealistas, unicórnios, e litros de sede e de ganas: de voltar sonhar com serpes.
(As serpes e demais concupiscências que aparecem neste miúdo relato som, ou talvez melhor fôrom, reais)
Unha caixiña de chumbo
con virutas e astillas dentro
Dentro a materia e tonos de congrio
e esa música próxima
das caixiñas
Despedazado
no fedor
do podre
o soño pousado
dunha rosa que non ten dentes
A verdade é que
levas o escapulario
como quen leva unha
cabeza de cera de ex-voto
esa ollada chea de mans con
moitos dedos e moitos callos
o teu perfil de cebra
de potranca
Lusando
os osos das
nádegas
borrachas.
A praia é enorme
coma un deserto de area
e no centro a chatarra. Eu camiño de vagar
seguindo as marcas
das plumas das gueivotas. Levo un cormorán
prendido da camisa
e a arquitectura dun arao
silencioso. Pero non hai tenrura das miñas mans
saco nubes perfumadas
e adéntrome no mar dou
de beber
ós aeroplanos.
Quero unha saba con follas de amendoeira
e unha colcha de margaridas
un disco de habaneiras
e soñar que me follas como a unha egua.
Tamén quero unha infusión de sorrisos
e un autógrafo de Fredy Mercuri
un bolero e un fado
que o teu amor non me mate
saber como é o ambiente no ceo
unha foto da adolescencia
e ainda que fose pecado
atopar noutras os teus beizos.
Tan pobre me sinto corazón
só de bágoas me manteño
e repitíndome o teu nome consumoas amañecidas
as amañecidas todas
empeñado ata as orellas de versos, e máisversos.
Ouh! Canto che quixen! Canto che quero.
Cando o día está gris,
é un día triste.
Aínda hai días grises.
Hai días tristes.
Cando unha man negra
non acha unha man branca,
cando uns beizos con engurras
non atopan beizos tersos...
Son días grises.
Se as gaiolas non se abren,
se as reixas non se oxidan,
se as palabras non saen
por estaren reprimidas...
Son días grises.
Se hai temor ós doces soños,
á inxustiza da xustiza,
ó solpor sen esperanza...
¿onde está a liberdade?
¿onde a luz do día?
Espera.
Que se espallen as brétemas.
Deixa entrar unha raiola viva,
entre a cor grisácea do día.
EU FUN
un dos últimos nómadas
en pisar a terra sabia.
Quixen por elo
amosar os máis recónditos lugares,
os poboados máis cultos
onde florecen
e renacen as palabras.
Nese lugar
onde o coñecemento
semella ser atalaia
vixiando expectante.
Alí onde a sabedoría
principia onde remata a ignorancia dos incultos.
Eu son, polo tanto,
un dos primeiros anfitrións
en morar na terra inculta.
Quixera logo
percorrer os camiños da humildade
co meu verso impreciso
e partir esta lanza
a prol dos menos sabios
cos que levo vivindo dende sempre.
Cargámo-las nosas arcas
de palabras
i emigramos
á dedo
a través do tempo.
Logo,
de estrada en estrada,
fomos trocando bagaxe por silencios.